เมื่อแรกแย้มเธอหยดย้อย
ฉันเฝ้าคอยเฝ้าขอชมชื่น
เธอกลับทำหยามทำหยิ่ง
เอนกิ่งไปให้คนอื่น
แล้วยื่นกลับมาทำไม

เมื่อยังหอมเธอก็หวง
ครั้นกลีบโรยร่วงแล้วจะให้
เคยเปรียบฉันเหมือนสวะ
ขยะและผงหยากไย่
แล้วไยจะเอาทำยา

เคยใช้เป็นที่เช็ดเท้าแล้วจะเอาไปซับน้ำตา
เคยเรียกฉันเป็นลา
แล้วจะมาเรียกราชสีห์
พอแล้วพอ
พอแล้วพอที
ฉันไม่มีหัวจิตหัวใจ

เปรียบตอไม้ที่ตายแล้ว
ไร้วี่แววจะฟื้นคืนได้
เอากิ่งที่ไหนมาต่อ
เอาหน่อมาทาบมันใหม่
ไม่ยอมแตกใบอีกแล้ว

เปรียบตอไม้ที่ตายแล้ว
ไร้วี่แววจะฟื้นคืนได้
เอากิ่งที่ไหนมาต่อ
เอาหน่อมาทาบมันใหม่
ไม่ยอมแตกใบอีกแล้ว