Απέρατά μου χρώματα τυφλού ζωγράφου δείλι
Ποιά τησ ψυχήσ λαβώματα δεν σβήνουνε μαντήλι
Και πόσα μάτια μάτωσαν στου ήλιου σου τη θέα
Όσα αυτά που δάκρυσαν εξόριστα παρέα

Γεννήθηκα στα χώματα που οι θρήνοι γίναν ύμνοι
Πελάγη απ' αρώματα ταξίδια δίχωσ πρύμνη
Δείχνουν ακόμα δυνατά μολών λαβέ και όχι
Στέκουν βουνά ανήσκιωτα σ'ανηλιαγο μετόχι

Γυμνά θυμάμαι σώματα σε θάλασσα από θειάφι
Αγάλματα τα σώματα θαμμένα σε χωράφι
Κανένασ νουσ δε χώρεσε τόσο μεγάλο πόνο
Όσο αυτών που χάσανε τα λόγια μεσ το χρόνο

Γεννήθηκα στα χώματα που οι θρήνοι γίναν ύμνοι
Πελάγη απ' αρώματα ταξίδια δίχωσ πρύμνη
Δείχνουν ακόμα δυνατά μολών λαβέ και όχι
Στέκουν βουνά ανήσκιωτα σ'ανηλιαγο μετόχι