Καταστροφέσ και συμφορέσ ερείπια ρημάδια
Κορμάκι μου μαράζωσεσ σε τρων τα χτυποκάρδια

Ποιοσ άνθρωποσ μπορεί μαζί μου να μην κλάψει
Και ποια καρδιά είν' αυτή που δε θα αναστενάξει

Παλιοζωή κατάντησεσ για μένα τυραννία
Πρωί και βράδυ βάσανα λαχτάρεσ κι αγωνία

Ποιοσ άνθρωποσ μπορεί μαζί μου να μην κλάψει
Και ποια καρδιά είν' αυτή που δε θα αναστενάξει

Τι έχουν δει τα μάτια μου κι ακόμα τι θα δούνε
Μονάχα μεσ στη μαύρη γη μπορεί να ξεχαστούνε