Sonum solum olmuş
hani gittin ya ne var bunda
hayata dair deme,
insana dair hiç deme
yaprakları dökmekle kalmamış
dibinden kesilen,
kökünden sökülen çınar kalmışım...
sesini yitiren türkü, nefesi kesilen şiir olmuşum.
devrildiğim toprakta oracıkta yontulmuşum.
kesilmiş biçilmiş, kendi mezarıma dokuz tahta olmuşum.
canlı cenaze sayılmış kuyulanmışım
o göğsün tahtalarının altına konmak için yunmuşum
bir tek musalla taşı ağlamış birde suyum kaynamış
son ateşimle
anlımı mezar taşı sanıp
yazılamışlar
sonum olan solumdan kendim sorumluymuşum.

Senin ömrün beni anlamaya yetmez
Bağrıma ektiğin tohum gül vermez
Can teslim etmeden dertlerin bitmezbu dertler bitmez
Viran olan gönül sevdasevgi yeşertmez

Bir yuva kurupta varım görmedim
Mutluluğu kerpiç kerpiç örmedim
Uykulara huzur ile girmedim
Geçip gitti ömrüm bir gün görmedim

Seydunayım doğdum yoklukla belendim
Yaşam umuduyla sürgüne geldim
Haksızlığa karşı durdum bedel ödedim
İşgenceler kör zindanlar meskenim oldu