Στο παραθύρι στεκόσουν
Κι οι δυνατέσ σου οι πλάτεσ
Φράζαν ακέρια τη μπασιά
Τη θάλασσα τισ τράτεσ

Κι ο ίσκιοσ σου σαν αρχάγγελοσ
Πλημμύριζε το σπίτι
Κι εκεί στ' αυτί σου σπίθιζε
Η γαζία τ' αποσπερίτη

Κι ήταν το παραθύρι μασ
Η θύρα όλου το κόσμου
Κι έβγαζε στον παράδεισο
Που τ' άστρα ανθίζαν φωσ μου

Κι ωσ στεκόσουν και κοίταζεσ
Το λιόγερμα ν' ανάβει
Σαν τιμονιέρησ φάνταζεσ
Κι η κάμαρα καράβι

Και μεσ στο χλιό και γαλανό
Το απόβραδο έγια λέσα
Μ' αρμένιζεσ στη σιγαλιά
Του γαλαξία μέσα

Και το καράβι βούλιαξε
Κι έσπασε το τιμόνι
Και στου πελάγου το βυθό
Πλανιέμαι τώρα μόνη