Ανοίγω το στόμα μου κι αναγαλλιάζει το πέλαγοσ
Και παίρνει τα λόγια μου στισ σκοτεινέσ του τισ σπηλιέσ
Και στισ φώκιεσ τισ μικρέσ τα ψιθυρίζει
Τισ νύχτεσ που κλαιν των ανθρώπων τα βάσανα

Χαράζω τισ φλέβεσ μου και κοκκινίζουν τα όνειρα
Και τσέρκουλα γίνονται στισ γειτονιέσ των παιδιών
Και σεντόνια στισ κοπέλεσ που αγρυπνούνε
Κρυφά για ν' ακούν των ερώτων τα θαύματα