Καθώς η νύχτα πέφτει κλείνω τα μάτια μου χανομαι μεσα στη δινη του ειδωλου μου που αναπνεει στον καθρεφτη
Ανταλλαζοντας τη σαρκα μου για ενταση και μεθη
Προς καθε κατευθυνση ταξιδι με μεσο χρωματα πενθιμα πεθαινει
Ο,τι μεσα μου σα μικροβιο με καταστρεφει στον καπνο μου θυσια με στρεφει ψηλα
Πετωντας μες τα συννεφα κοιτωντας τη μαυριλα
Ζωντας σαν ακιδα μες το προγραμμα τους ειδα σαν ερχομουν απ την κολαση αληθεια σαν ολογραμμα
Σα μια παραισθηση χωρις ονομα ταυτοτητα μελλον και παρελθον
Ενιωσα ομορφα
Παρολο που με τρομαζαν
Επεσα αποτομα στη γη ομως σηκωθηκα γυρω μου καγκελα κι ομως τα εσκισα σα τραπουλοχαρτα
Απορησα και ετρεξα στη βροχη αρνουμενος να δω πως ολη η πολη ητανε απο μονη της φυλακη
Κι αυτη δε σπαει αγκαλιαζει υπουλα το σωμα σου ξερναει τη μοναξια της επανω σου γελαει
Κανεις δε την αγαπησε ποτε λενε μιλαει
Αρκει να πονεσεις οπως ποναει
Τοτε φοβηθηκα πραγματικα και κρυφτηκα απο το βασιλια σ ενα υπογειο
Με δίστιχα για τείχη κλείστηκα μη καταλάβουν πως υπάρχω
Να μη διαβασουν το τι γράφω
Ανασαινα ομιχλη και σκουριά
Μεσαζοντας της τρελας μου και του θανατου μου για σιγουρια
Αναθεμα μου φανηκανε χρονια μα ηταν δευτερολεπτα
Κι οταν μπουσουλησα ξανα στην επιφανεια ακουραστα συνεχισα
Να τρεχω χωρις οριζοντα και φρενο
Ετσι οταν εφτασα στο τελος του κοσμου σα να ταν ντεμο
Πηδηξα στο κενο και κατεβαινω στους τεσσερεις τοιχους που κοιτω οταν ξυπνω
Κοιταζω τον καθρεφτη μεσα μπαινω και ξανα απ την αρχη οπως το τρενο της γραμμης με το μυαλο μου θολωμενο

Οπως το τρενο της γραμμης με το μυαλο μου θολωμενο