Στην πιό βαθειά σου φυλακή,
βρήκες τη σκέψη σου να στέκει,
σε ρώτησε αν το αντέχει,
ο άνθρωπος να ζεί εκεί,
δίχως ψωμί, δίχως νερό,
δίχως το φώς που φέρνει ελπίδα,
πόσο σκυφτό, πόσο μικρό,
μπροστά στη σκέψη σου σε είδα.

Στην πιό βαθειά σου φυλακή,
η σκέψη σου σε έχει φέρει,
σε πήρε απ΄ τα δικά σου μέρη
μέσα απ΄ την ίδια σου τη γή,
όλα ξεράθηκαν πιά εκεί,
ούτε βροχή ούτε ψιχάλα,
τώρα εδώ στη φυλακή,
θαρρείς εσύ και η κρεμάλα.

Στην πιό βαθειά σου φυλακή,
ήταν η σκέψη σου προστάτης,
σε κράτησε στα γόνατά της,
βότανο σου 'χε στη πληγή,
ήταν τα λόγια της γλυκά,
ένοιωθες να 'χεις καταλάβει
και κάποια νύχτα μυστικά,
να φύγεις σου ΄στειλε καράβι.