Στη σκλαβωμένη ελλάδα μασ τα βράδια
Βλέπεισ στουσ δρόμουσ τουσ νεκρούσ κοπάδια
Κανείσ δε βρίσκεται κερί ν' ανάψει
Η μαύρη η σκλαβιά μασ έχει κάψει

Και μόνο απ' τα βουνά ένα καντήλι
Ανάβει κάθε μέρα με το δείλι
Τ' ανάβει ο ελασ και δε θα σβήσει
Τησ λευτεριάσ το δρόμο να φωτίσει

Κι η δόξα που μονάχη αργοδιαβαίνει
Τα λίγα παλληκάρια περιμένει
Προσμένει εκεί για να τα στεφανώσει
Τησ νίκησ το στεφάνι να τουσ δώσει