Κύκλωσα την ζωή σου με τέσσερισ φωτιέσ
Στουσ κρότουσ τησ καταστροφήσ να πνίγεσαι, να κλαισ
Όργωσα τα καμένα μ' αλάτι δυνατό
Να μην φυτρώσει τίποτα για 'σένα ζωντανό

Μονάχα το ένα χέρι μου, αυτό μου αντιστέκεται
Το σπρώχνω εγώ στο έργο του, μα εντολέσ δε δέχεται
Μια φλέβα μου σταμάτησε, δε θέλει το κακό σου
Θα κουβαλάει ακόμα αίμα δικό σου

Βοήθεια θα φωνάξεισ μα δε θα σε λυπηθώ
Στ' απελπισμένα λόγια σου σαν βράχοσ θα σταθώ
Κι ασ είναι ν' αναπνεύσουμε το κάρβουνο μαζί
Όπου να πάω στάχτη κι αλμύρα να με βρει