Bir kadın tanıyorum. Her gün aynada yeniden tanıştığım kadın. Ama yıllardır kendine yabancı. Bir pembe suret içinde otuz yaşında diyor devlet. Bir doğa, bir doğu kadınına göre çaylak mı çaylak. Elleri kalbi nasırlı değil belki. Şanslıyım ki çocukken gelin de edilmedim. Bir kör karanlıkta üç kuruşa bedenim de satılmadı. İyi bir anne, iyi bir baba ile büyüdüm. Evet büyüdüm. İçimde tanıyamadığım binlerce kadınımla beraber. Tanıdığımı sanıyorum kendimi ama uzaktan yakından bilgim yok. Kadın mı erkek mi içimde yaşayan suretler bihaberim. Kadınım. Erkeğim. İnsanım. Doğulu kadınların ağır hayatları yerine batılı kadınların sıkışmışlığını yaşıyorum. Bir de şükrederek üstelik. Çocukluğumdan itibaren güçlü olmaya, güçlü durmaya konumlandırdım kendimi. Öyle kız gibi! Kolay kolay ağlamadım. Şimdilerde bir kedi sesi, bir yaprağın üstüne düşen çiğ damlası yetiyor gözlerimi yaşlandırmaya. Sevmenin utanılacak bir şey olmadığını 30 yaşımda öğreniyorum ne garip. Ama acıtmıyor artık canımı eskisi gibi hoyrat aldatmalar. Sabahları neşe ile kalkmıyor bedenim. Nedensiz şeylere kahkahalarımı harcamıyorum, çıkarım yoksa tüketmiyorum nefesimi. Fedakârlıklarımı saçmıyorum küçük bir çocuğun bilyelerini saçtığı gibi. Yüzümü güldürmüyor artık toplanmış çiçekler. Neden?