Boşluk güven beyaz baba anne yuva
Yuvam kelimeler üstüne. Sıralanıyor yediden aşağıya kelimeler. Aynalar hafızamı tazeler gibi her gün karşımda mihenk taşı gibi duruyorlar oysa Ankalarımı salmıştım şehirlerime. Denizlerimin dalgası şimdi daha heybetli, bulutlarım bardaktan boşanırcasına bereketli, dağlarım ürkek ovalarımı bıraktı. Irmaklarım çağıl çağıl. Hislerim bir gölet kadar durgun.
ağaçlar, insanlar, sokaklar , şehir
Şehir bir garip yabancı kapısını çaldığım. Yaşadığım, nefes aldığım, seninle var olduğum için şükrettiğim şehir. Değişti insan kalıpları, sözcüklerin manası, gözlerdeki ahenk. Sokaklar grileştiğinden beri vita kutuları çıkmıyor pencere diplerine, kapının önünü süpürmüyor Necla. Beyaz çamaşırlar asılmıyor karşılıklı binalara. Ne olduysa oldu değişti dünya.
nefes , kaygı , yokluk, hüzün, rağmen
Rağmenlere rağmen yaşamak. Kaygıların bitiremediği yaşam şekli. Biri bir ayna tutsa geçmişe doğru, içimde anlaşılmaz siyah bulutlar. Dünya değişiyor, insanlar değişiyor. Yok, oluyor ve yok ediliyorlar. Sadece gençliğimiz ve güzelliğimiz gitmiyor geçen yıllar arasında, sevdiğimiz ne varsa karışıyor tarih defterine. Roma dondurmacısı, emektar Salih efendi, çok sevdiğim kırmızı pabuçlarım. Bu dünya kimin bilmiyorum ama bizim değil artık.
savaş barış kadın erkek
Her biri birbirinden yakın, her biri birbirinden uzak.