Χίλια χρόνια κι άλλα τόσα
Στο σιρχασιρείμ μιλάω
Στισ έρημουσ ανεβαίνω
Να σε ανταμώσω βγαίνω

Κι η μεσάζη που γιορτάζει
Στα θολά τα πρωινά σου
Στισ ταχύτητεσ που φεύγουν
Έξω από τα όρια σου

Δε γεννήθηκα ποτέ μου
Αναστεναγμόσ μονάχοσ
Που ποτέ δε πήρε σώμα
Για να ζήσει χίλια χρόνια

Είναι μάιστρα δικά μου
Το νησί που περιμένεισ
Να πιαστείσ μ' ένα φιλί σου
Για ν' αρχίσεισ ν' ανασαίνεισ

Δένω κόσμουσ, λύνω μάγια
Και ονόματα αλλάζω
Ανεμίζω σαν μαντήλι
Στου παραδείσου τη πύλη

Δε γεννήθηκα ποτέ μου
Αναστεναγμόσ μονάχοσ
Που ποτέ δε πήρε σώμα
Για να ζήσει χίλια χρόνια