Στο άρμα σου ανάσκελα δεμένος
μετράω με πληγές τους ασπαλάθους
ηνίοχος εσύ αυτού του πάθους
στα γκέμια σου χορεύω μεθυσμένος.

Για κοίτα πώς χορεύουνε κι οι βράχοι
πώς έμειναν τ' αγρίμια τελευταία
λες κι άκουσαν τη λύρα του Ορφέα
και πιάσαν το τραγούδι οι ξωμάχοι.

Εκεί, καθώς ορμάει το ποτάμι
σαν Τίβερης θεός, σαν Αχελώος
από όλους τους αγίους πιο αθώος
το όνομά σου κόβω στην παλάμη.

Ποια όψη του Ιανού θα 'χεις απόψε
σε θύρα θα σε βρω ή σε γεφύρι
Την ώρα που θ' αδειάζω το ποτήρι
τη ρίζα μου ξεσκάλισε και κόψε.

Δεν σπάει τούτη εδώ η αλυσίδα
στης Αίτνας το αμόνι είναι δεμένη
στου Καύκασου τη ράχη καρφωμένη
λιοπύρι δεν ψηφά και καταιγίδα.