Σε συζητάν δίχωσ γιατί και όχι άδικα
Όπωσ κοιμάσαι στα στενά παλιά λαδάδικα
Έγινεσ φήμη και γι αυτό δε φυλακίζεσαι
Ζεισ στο σκοτάδι παστρικά μα δεν ορκίζεσαι

Λάμπεισ στα κόκκινα σατέν που σε τυλίγουνε
Άσπροι και σέρτικοι καπνοί σε καταπίνουνε
Σε καλντερίμια ξενυχτάσ υγρά λιθόστρωτα
Στου πληρωμένου παραδείσου την αυλόπορτα

Τόσα δίνω πόσα θεσ
Στα λαδάδικα πουλάν αυτό που θεσ
Κάθε κάμαρα κελί
Με βαριά παλικαρίσια αναπνοή

Μύριεσ χαμένεσ μοναξιέσ με σένα σμίγανε
Φεύγαν καράβια μα πριν φύγουν σου σφυρίζανε
Πόσα παιδιά ήρθαν να βρουν το αντριλίκι τουσ
Και σου ακουμπήσανε δειλά το χαρτζηλίκι τουσ

Τόσα δίνω πόσα θεσ
Στα λαδάδικα πουλάν αυτό που θεσ
Τόσα παίρνω κι ό,τι θεσ
Στην τιμή περιλαμβάνεται ο καφέσ

Τόσα δίνω πόσα θεσ
Στα λαδάδικα πουλάν αυτό που θεσ
Κάθε κάμαρα κελί
Με βαριά παλικαρίσια αναπνοή