Ποια πρύμνη ποια πλώρη
Το κατάστρωμα πιάνει σκουριά
Κι εκείνο το αγόρι
Της σειρήνας το τραγούδι ξεχνά
Του είπαν πως οι λωτοί
Σε βοηθούν να ξεχνάς τα φαντάσματα
Γιατί έρωτες που μείναν μισοί
Πονούν σαν τραύματα ξέχνα με εσύ

Κι αναρωτιέται ποια πόλη ποια χώρα ποια θάλασσα
Με ταξιδεύει πια για πού έχω ανοίξει πανιά ah
Αν χαρίζω πια τους στίχους μου σε άλλες
Αν τους χάρισα πότε σ' εκείνη πραγματικά
Κι εγώ όταν δένω πια δε δένομαι
Δέθηκα στο κατάρτι μια φορά
Κι άλλη μια μ' εκείνη πλέον απλά πορεύομαι
Στη μοίρα του άνεμου στην αγκαλιά των κυμάτων
Απ' όταν έφαγα τους καρπούς της γης των Λωτοφάγων
Στα Καπηλειά λέω πως δε θυμάμαι ποιος είμαι
Μου φέρνει μια κοπέλα με αθώα ματιά
Κι εγώ αντιδρώ μηχανικά
Το πρωί θα φύγω πριν ξυπνήσει
Πριν μάθει για 'μένα πολλά ah
Και τα ρομάντζα θα γίνουν ρουτίνα
Κάθε μήνα τον έρωτα λιγότερο θυμάμαι
Στους Θεούς προσεύχομαι όλα καλά να πάνε
Τα βράδια να κοιμάμαι κενός αλλά να κοιμάμαι

Τι τραγούδι σου 'χα πει και μ' αγάπησες
Πόσες θάλασσες μακριά μου ζεις
Ποιος αέρας τα ποιήματά μας πήρε
Ποιος θυμάται πλέον τι ήμασταν εμείς

Κι έχω φύγει πες της δε θα γυρίσει πες της
Πες της πως ξέχασα και ζω ευτυχισμένος πες της
Πως απ' τη σκύλα και τη Χάρυβδη δεν πέρασα
Στην Κίρκη ή στης Καλυψώς τη νήσο έμεινα πες της
Κι εγώ θα πω στον εαυτό μου ότι έμαθα
Πως δεν πειράζει που από τον λωτό δεν έφαγα
Πως έχω μάθει να τιθασεύω τις μνήμες
Γύρισα σώος κι ίδιος και στη διαδρομή δεν πέθανα
Κι αν καταλάβει το ψέμα να το αρνηθείς
Απ' την αλήθεια δεν θα βγει νικητής αυτό είναι νόμος
Αγαπημένη μου μην έρθεις να με βρεις
Έτσι κι αλλιώς θα λυγίσω και θα έρθω πρώτος να σου πω
Δεν θα πέθαινα για σένα
Μα θα σκότωνα όποιον αναπνέει για ένα σου βλέμμα
Είναι γραφτό μα δεν θα πέθαινα για σένα γιατί θα σε άφηνα πίσω
Και κανείς δεν ταιριάζει πιο πολύ από 'μας τους δυο

Τι τραγούδι σου 'χα πει και μ' αγάπησες
Πόσες θάλασσες μακριά μου ζεις
Ποιος αέρας τα ποιήματά μας πήρε
Ποιος θυμάται πλέον τι ήμασταν εμείς