Liljublóm sem að leit sólu mót
á lífsins morgni var í burtu hrifið slitið óvænt upp af sinni rót
ekkert finnst þar síðan nema grjót


Aftanstund og örlítill þeyr
í eyra mér er hvíslað dimmum rómi:
lætur eftir sig, það líf, sem deyr lítið skarð í hópinn, ekki meir.


Hjálpar alltaf að
eiga í sínum hjartastað ljóselska minning ljúfa


Sorgin er ein á yfirferð
ótti af henni mannfólkinu stendur hún er bæði köld og viðsjárverð og velur ekki neina sáttagerð


Liljublóm sem að leit sólu mót
á lífsins morgni var í burtu hrifið slitið óvænt upp af sinni rót
ekkert finnst þar síðan nema grjót


Hjálpar alltaf að
eiga í sínum hjartastað ljóselska minning ljúfa