Σον θεό έφταγω τάμα
Ντε συρέσ τον πόνον μάνα
Ντε συρέσ τον πόνο μάνα
Και εγέννεσεσ εμέν

Μάνα ξέρτσ πωσ αγαπώ σε
Εντροπή κεν να ρώτησε
Αν εν κόλαση ο κόσμον
Ο παράδεισον που εν

Τα τιφέκια περισέβνε
Οι άνθρωπ ντε φταν κε ξέρνε
Οι άνθρωπ ντε φταν κε ξέρνε
Την ζωή νατούν θα τρων

Κρούνε πέρνε σαν χαμένα
Αχ και λέπνε τα καημένα
Τα μωρά τα πεινασμένα
Ντα αποθάνε ασό λοιμό

Σον θεό έφταγω τάμα
Ντε συρεσ τον πόνο μάνα
Ντε συρεσ τον πόνο μάνα
Και εγνώρτσα τη ζωή

Πωσ ελέπω τα παιδόπα
Μόνον ψόπο και στουδόπα
Θεμ για χάλασον τον κόσμο
Και να χτισ ασήν αρχή