Jeśli wszystko ci mówi że to wszystko przez ciebie
To pamiętaj zawsze po burzy słońca promienie
Dotrą w najdalsze miejsca które pokryte cieniem
To co ujrzysz to lekcja
Dzięki niej uwolnisz swój potencjał
Przestań walczyć poddać się to nie klęska
Będziesz twardszy niż jesteś teraz
I znów patrzysz w swe oczy głęboko
Proszą o zrozumienie
Byś nie toczył już bitew ze sobą
Byś przestał wreszcie ranić
Byś odłożył karabin
I chwycił za serca ludzi
Którzy nie chcą cię stracić
Samotnym być to smutna rzecz
Ciężko samotność strawić
A tak łatwo rzec przykre słowa
Które sprawią że zanim odwrócisz się
Będziesz sam na tratwie pod wpływem fali
Jak widzisz słowa te są w stanie zabić

Ile jeszcze lekcji
Ciągłych wyzwań i presji
Wierz mi rzygać się chcę
Przyznaj się też ich masz dość
Jak na złość dzieją się rzeczy
Których w głębi nie chcemy
A wiemy że przyjdą
Po wszystkim jesteśmy wdzięczni
Za cierpliwość
Za miłość choć jest mi wstyd
Jest mi przykro jak niegdyś
Kiedy patrzę na świat cały płonie
Ogień pozostawił przestrzeń przykrytą popiołem
Choć brak nadziei w tych zgliszczach
Mimo śmierci panującej drzewo rośnie
Posiada pamięć przodków
Dzieli się nią z potomstwem
Nieważne że rdzeń spróchniały
Wciąż karmi mnie i karmi pozostałych
Silnych w duchu
Tak często źle ocenianych
Za stos brudu
Niedocenianych z poziomu szczegółów
Tyle trudu włożonego w prowadzenie tłumu
Zagubionego jak ich przewodnik
To ten co przewodzi widzi pierwszy
Decyduje przez które drzwi przechodzić by kolejny rozdział był pisany
Jednak przez tych którzy pióra nie oddali chociaż łatwiej stchórzyć
Nie brak odwagi by zmierzyć się z życiem
Nie by zwyciężyć by żyć szczęśliwie
By żyć szczęśliwie

Wstyd wypływa z głębi twego wnętrza
Wstyd jest odbiciem sumienia
I tylko wtedy zrozumiesz ten wstyd
Gdy otulisz go z przestrzeni serca