ในครรภ์ที่ชื้นและมืดของวิหาร
เงานั้นเย็นชา พองตัวไปด้วยกลิ่นธูป
ทูตสวรรค์ได้ลงมาเหมือนทุกๆ เย็น
เพื่อสอนฉันมนต์สวดใหม่
แล้วอย่างกะทันหันเขาปล่อยมือฉัน
และแขนของฉันก็กลายเป็นปีก
เมื่อเขาถามฉันว่า "เธอรู้จักฤดูร้อนหรือไม่?"
ฉันเพียงแค่หนึ่งวัน, หนึ่งชั่วขณะ
วิ่งไปดูสีของลม

เราบินจริงๆ เหนือบ้านเรือน
ข้ามประตู, สวน, ถนน
แล้วเราก็ลื่นไถลผ่านหุบเขาที่เต็มไปด้วยดอกไม้
ที่ต้นมะกอกกอดกับต้นองุ่น
เราลงจอดที่ที่วันหายไป
ตามหาตัวเองอยู่คนเดียวซ่อนอยู่ในพงหญ้า
และเขาก็พูดเหมือนตอนที่คนกำลังสวดมนต์
และที่สุดของทุกการสวดมนต์
เขานับหนึ่งกระดูกสันหลังของฉัน

เงายาวของพระสงฆ์
บังคับความฝันให้อยู่ในวงของเสียง
ด้วยปีกเดิมที่ฉันคิดจะหนี
แต่แขนเปลือยเปล่าและไม่รู้จักการบิน
แล้วฉันเห็นทูตสวรรค์เปลี่ยนเป็นดาวหาง
และใบหน้าเคร่งขรึมกลายเป็นหิน
แขนของพวกเขาเป็นเงาของกิ่งไม้
ในท่าทางนิ่งของชีวิตอื่น
มือเป็นใบไม้, นิ้วเป็นหนาม

เสียงของถนน, เสียงของผู้คน
ขโมยฉันจากความฝันเพื่อให้ฉันกลับมายังปัจจุบัน
ภาพจางหาย, สีซีดลง
แต่เสียงสะท้อนไกลๆ ของคำพูดสั้นๆ
ทวนซ้ำคำสวดของทูตสวรรค์ที่แปลกประหลาด
ที่อาจเป็นความฝัน, แต่ไม่ใช่การหลับ
"พวกเขาจะเรียกเขาว่าลูกของพระเจ้า"
คำพูดสับสนในใจฉัน
หายไปในความฝัน, แต่ตราตรึงในครรภ์

และคำพูดที่เหนื่อยหน่าย
ละลายเป็นน้ำตา
แต่ความกลัวจากปาก
สะสมอยู่ในดวงตา
ที่ปิดเล็กน้อยในท่าทาง
ของความสงบที่ดูเหมือนจริง
ที่หมดไปในการรอคอย
ของสายตาที่เอื้อเฟื้อ
และคุณค่อยๆ วางนิ้ว
ที่ขอบหน้าผากของเขา
คนแก่เมื่อลูบคลำ
มีความกลัวที่จะทำให้แรงเกินไป

CONSULTER LES PAROLES ORIGINALES