Μέσ’ στησ κοκκινιάσ τουσ δρόμουσ μια μικρή κεντήστρα
Με ολόσγουρα μαλλάκια και λοξή χωρίστρα
Απ’ τα χείλη τησ κερνάει φίνο κοκκινέλι
Και στα λόγια έχει γλύκα πιο πολύ απ’ το μέλι

Με ξεμυάλισε και τρέχω πάντοτε τα βράδια
Αχ για σένανε κεντήστρα μέσα στα σκοτάδια

Ταίρι μου όταν δε γίνεισ έμορφη κεντήστρα
Ένα βράδυ θα σ’ αρπάξω κούκλα ξεμυαλίστρα