สายลมพัดโชยทุ่ง น้ำค้างจะรุ่งยอดหญ้า
แหงนมองฟ้าใจหนาว
นั่งปรับทุกข์กับเงา โถตัวเราต่ำต้อย
ดั่งหิ่งห้อยอับแสง

เมื่อจันทรานั้นส่องฉาย
แต่ก้อนเมฆใยมาแทรกแซง
มาบดบังเงาแสง
เหมือนฟ้าแกล้งใจฉัน

โอ้ชีวิตหักเห เหมือนลิเกหลงโรง
ก็ขอจงอย่าเดียดฉันท์
หวังเธอสักคนเข้าใจ ยื่นเยื่อใยไออุ่น
มาเกื้อกูลให้ใจต่อกัน

ช่วยยื่นมือแหวกม่านหมอกเทา
ให้พ้นเบาจากใจฉัน
อยากมีเธอคนนั้น
นั่งเคียงใจกันสักที

จันทร์เอ๋ยจันทร์อย่าพลันร้างไป
ขอฟ้าไกลจงได้ปราณี
เธอจ๋าเธออย่าเลือนร้างหนี
อย่าให้ฉันนี้ฝันค้างกลางใจ

จันทร์กระจ่างที่กลางทุ่ง แสงนวลรุ่งลอยล่อง
ฉันเฝ้ามองอยู่รู้ไหม
ถ้าลมฟ้าปราณีพัดเมฆดำหนีไกลพ้น
ฉันก็สุขล้นใจ

ข้าวนั้นยังคู่นา ฟ้านั้นคู่ฝนตลอดไป
อยากให้จันทร์สวยแจ่มใส
กระจ่างกลางใจของพี่เอย