พอเธอเป็นดาว
สกาวก็ลอยฟ้า
ทอแสงนวลจ้าสูงสง่าสุดตาแลดู

กระท่อมรักเก่าที่เราเคยชิดชื่นชู
กลายเป็นรังหนู
ที่เธอทนอยู่ไม่ไหว

พอเธอเป็นจันทร์
ก็พลันติดปีกบิน
ลืมเชื้อลืมถิ่น
แม้จนกลิ่นติดตัวกลัวไฟ
ลืมผัวลืมลูก
ที่เป็นพันธะผูกใจ
โผผินบินไป
สู่ในมนต์ขลังเสียงสังข์เสียงแตร

ลืมผักน้ำพริกปลาทู
ลืมกลิ่นประดู่
ทิ้งพี่ให้เป็นผู้แพ้
ลืมซิ่นไทยไปหลงผ้าแพร
ทิ้งความจริงแท้
เพลินอยู่แต่คำเยินยอ

ลงเอยกันที
อโหสิกรรมไว้
ชีวิตทางใหม่
น้องจงได้ดังปองเถิดหนอ
พอล้างคาวสิ้น
โบกบินเฉิดฉายให้พอ
วิมานป้อยอ
ขุดล่อคนหลงเจ้าจงระวัง

ลงเอยกันที
อโหสิกรรมไว้
ชีวิตทางใหม่
น้องจงได้ดังปองเถิดหนอ
พอล้างคาวสิ้น
โบกบินเฉิดฉายให้พอ
วิมานป้อยอ
ขุดล่อคนหลงเจ้าจงระวัง