Kırıklarımdan oluşan yaralar
Omuzlarımdan büyük bu aralar
Hiç bir çözüm yok kendimi yoramam
Kafes gibi çıkamam karanlık odadan
İstiyorum düşünmeden yaşamak
Bunalım ve kabusların ortasından kaçamak
Yapıp huzur için bir kaç adım atıp yaşamak
Düşündükçe zorluyor bu yarınları aşamam
Koştukça bu çevre bu başarılar,
Uzaklaşır bıktım artık yaşamak bu sorular
Beynimin içinde savaşmaktayım ve yorulan
Benim ceset gibi geziyorum artık zor ulan
Dumanların ortasında anılar
Grimsi bir gülümse sadece kurtarılan
Bütün kemikleri kırık ve nefesi durulan
Koca bir savaş içinde bir tek vurulan

Hasret kalınca üzerinden geçen her bir yalan tutsak bunalınca her bir adımda
Gözyaşlarınla terk edilen bir çocuk gibi her zaman hislerin orda bir koridorda

Düşüyorum çırpındıkça derine
Tanrım söyle bana yaşamın ederi ne
Hüzünleri işledikçe derime
Vicdanımı veriyom ellerine
Geldim yirmi dördüme artık yaşam döngüde
Her gün çalış çabala sanki bir fabrika gibi
Hayat denen otobüste sanki son durak dimi
Karanlık bir köşede ölümle buluşmak gibi
Boğazımda düğümlenmiş cümlelerim var
Parasal bu sıkıntılar uzak maneviyattan
Ciğerlerim dumanlarla dolar yavaştan
Psikozun etkisi zamanla ve duvarla başlar
İstediğin kadar benden alabilirsin
Yalnızlık beynimin içindeki hain birisi
Canlanır ya ömrümdeki güzel anılar
Gözlerimi kapatınca ölüm perisi

Hasret kalınca üzerinden geçen her bir yalan tutsak bunalınca her bir adımda
Gözyaşlarınla terk edilen bir çocuk gibi her zaman hislerin orda bir koridorda