Yorgun argın uyanış artık ışık kalmadı
yıldızlar yine de yalnızlığı çalamadı
bu gönül yavaştan son perdeyi kapadı
bu beden artık son kez o uykuya daldı
inan bazen uzaklaşmak istedim
bu dünyadan hep nefret ettim
duvarlar ardında inan ben çok değiştim
tek başıma bir odada
yıllar geçti anılarla
lazımken yoktu ellerin yanımda
elde iki kahve manzara köhne cadde
ilerisi sahil yürünür puslu düşle
aşk böyledir başlar masum hevesle
makus son biter mefhum bir ihanetle
inan bazen uzaklaşmak istedim
bu dünyadan hep nefret ettim
duvarlar ardında inan ben çok değiştim
tek başıma bir odada
yıllar geçti anılarla
lazımken yoktu ellerin yanımda