To była gorąca lipcowa noc
Pełnia księżyca dawała mu moc
Noc jedyna na cały rok
Biała jak proch lecz władał nią mrok

Wysiadł prąd a latarnie
Gasną ciemność trawi osiedle
Warkocze komet jedynym światłem
Prócz jego oczu płonących szaleństwem

Serce mu wali jak wojenne werble
O sensie tego co zrobi
Pisze ostatni listna prędce
Emocje kierują długopisem w dłoni

Samotny gotowy do zbrodni
Ma bilet 100 pilek niegodny
By żyć mawiał nieprzytomny
To miał być moment zwrotny

Serce złamane zdradą
Nie pozwalało kochać i ufać
Zmęczony jakby przebiegł maraton
Egzystencja bywa krucha

Żal nie skrucha przeważył na szali
Chciał udać się do mitycznych krain
Halny wiał i szarpał drzewami
A on wył jak wychowany z wilkami

W mroku cienie przybierają kształty
I czujesz na karku oddech demonów
Nie ufasz zmysłom #matrix
Apogeum samobójców sezonu

Zrobił to po niecałej godzinie
Czuł się bezpiecznie jak w łonie matki
Na końcu tunelu światło to mrzonki
Miał mega lot międzyplanetarny

Przed oczami klatki wzloty upadki
I wszystkie niespełnione ambicje
Nie chciał współczucia ani łaski
Wierzył że światu na lepsze to wyjdzie

Oblewał go pot na kawałki rozpadał się
W śmiertelnej esencji
I czuł tą ulgę wyrywania z matni
Stukot klamki wyrwał go z projekcji

Gdzie jest granica wytrzymałości
Dowiesz się dopiero gdy do niej dotrzesz
Życie jest piękne lecz zawiłości
Mogą je zmienić w kolczasty gorset

Czasu nie cofniesz wybieraj mądrze
Decyzje malują twój portret
Wizje przyszłości nie tylko te dobre
Są samospełniającym się proroctwem