ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ก็จำไม่ได้นัก
ที่ฉันจำเป็นต้องอยู่อย่างคนที่แอบรัก
ต่อให้ฉันให้เธอร้อย มันก็น้อยไป
คนที่รอ คนที่คอย ได้แต่น้อยใจ

ถึงฉันจะทำอะไรทุกอย่างไปมากสักแค่ไหน
ไม่มีสักครั้งที่คล้ายว่าเธอนั้นจะหวั่นไหว
คนไม่รัก คือไม่รัก ก็ต้องเข้าใจ
คนคนนั้น ไม่ใช่ฉัน จะให้ทำไง

ถึงฉันไม่ได้ต้องการจะไป
แต่ยังไงก็คงจะต้องลา (บาย บาย บาย)
เมื่อเธอนั้นให้คำตอบมาทางสายตา

ก็คงต้องยอมจำนนกับคนไม่มีใจ
ยอมจำลา แม้ว่ารักสักเท่าไหร่
ไม่จำเป็นว่ารักฉันแค่ไหน (มากมาย)
แค่เธอไม่ได้รักก็แค่นั้น
ยอมจำใจเอ่ยคำว่าลาก่อน
ใจจำยอมรับว่าเธอนั้นต้องไป
กับความจริงว่าฉันมันไม่ใช่
แค่ต้องจำเอาไว้ เธอไม่รักกัน

คิดถึงเท่าไร คิดถึงเท่าไร มันก็ไม่เคยถึง
ไม่รู้ฉันเป็นคนที่เท่าไรที่เธอจะนึกถึง
ต่อให้สายตาของฉันมันบอกว่ารักเท่าไร
เธอก็มอง มองกลับมาอย่างคนทั่วไป
พยายามคือคำที่ไม่มีความหมาย
จำได้ไหม ที่จริงเธอไม่ได้ขอ
ฉันเพิ่งเข้าใจ เพิ่งเข้าใจคำว่าดีไม่พอ
ทำดีให้ตาย ไม่มีความหมายถ้าไม่ใช่คนที่เขารอ (ฮู้)

ถึงฉันไม่ได้ต้องการจะไป
แต่ยังไงก็คงจะต้องลา (บาย บาย บาย)
เมื่อเธอนั้นให้คำตอบมาทางสายตา (โวโวโว้)

ก็คงต้องยอมจำนนกับคนไม่มีใจ
ยอมจำลา แม้ว่ารักสักเท่าไหร่
ไม่จำเป็นว่ารักฉันแค่ไหน (มากมาย)
แค่เธอไม่ได้รักก็แค่นั้น
ยอมจำใจเอ่ยคำว่าลาก่อน
ใจจำยอมรับว่าเธอนั้นต้องไป
กับความจริงว่าฉันมันไม่ใช่
แค่ต้องจำเอาไว้ เธอไม่รักกัน

ยอมจำนน
โวโวโว้
ยอมจำนน
ฮาฮาฮ้า ฮูฮูฮู้

ก็คงต้องยอมจำนนกับคนไม่มีใจ
ยอมจำลา แม้ว่ารักสักเท่าไหร่ (ยอมจำนนให้เธอแล้ว ฮู้)
ไม่จำเป็นว่ารักฉันแค่ไหน (มากมาย)
แค่เธอไม่ได้รักก็แค่นั้น
ยอมจำใจเอ่ยคำว่าลาก่อน (เอ่ยคำว่าลา)
ใจจำยอมรับว่าเธอนั้นต้องไป
กับความจริงว่าฉันมันไม่ใช่
แค่ต้องจำเอาไว้ เธอไม่รักกัน ฮาฮา ฮ้า ฮืม