Άλλη μια μέρα που την βλέπω με τον άλλον να μιλά
Το κεφάλι μου πονάει η καρδιά σπάει
Και μόνο μία ερώτηση υπάρχει
Γιατί δεν είμαι εγώ αυτός που αγαπάει

Και πάλι μόνος άλλο ένα βράδυ ρημάδι
Που κυριαρχεί μόνο ο πόνος
Στο μυαλό μου τίποτα τίποτα
Μα το συνήθισα δεν περνά ο χρόνος
Και δεν είναι γιατρός ούτε φάρμακο
Είναι κάτι θανάσιμο
Γιατί σκαν αναμνήσεις από ένα Σάββατο
Και είναι βάσανο ναι είναι βάσανο
Τι μπορώ να κάνω για να αλλάξω
Αυτή η ερώτηση μένει
Και αν δεν ξέρεις εσύ τότε απάντα μου
Ποιός στο διάολο ξέρει
Απλά να ξέρεις πως δεν είμαστε οι ίδιοι
Απλά να ξέρεις πως τα χρόνια μας αλλάξανε
Και αν η ζωή μας είναι παραμύθι
Εμείς είμαστε οι ήρωες ή αυτοί που το γράψανε
Ο ήρωας μου πεθαίνει στο τέλος
Πάντα πεθαίνει στο τέλος (πεθαίνει στο τέλος)
Απ' ένα ξώφαλτσο βέλος
Μένει συντετριμμένος (ναι ναι)
Γιατί δεν μιλάς ρε αγάπη μου
Πες μου γιατί δεν μιλάς
Αυτό δεν είναι η αρχή μα το τέλος (δεν είναι η αρχή μα το τέλος)
Γιατί δεν μιλάς ρε αγάπη μου
Πες μου γιατί δεν μιλας
Αυτό δεν είναι η αρχή μα το τέλος
Και τα τέλη δεν είναι για μας

Α ρε Σωτήρη
Δεν θα καταλάβεις πότε
Της καρδιάς μου διάλυσα τα κλειδιά
Ώστε μέσα της να μπούνε λίγοι
Σ'αγαπώ και το ξέρεις μα είμαι αλλού πια
Γιατί κάποιος εκεί έξω έχει αντικλείδι

Στην καρδιά σου να μπω ψάχνω τρόπο
Να με πείσω πως αξίζει τον κόπο
Μα με κλείδωσες έξω
Και εγώ στη βροχή της επιστροφής μου πήρα τον δρόμο

Σου γράφει η ευάλωτη πλευρά μου
Αυτή που βλέπεις συχνά
Γύρισα τον κόσμο μέχρι να σε συναντήσω μάτια μου
Και ας λες πως υπερβάλλω λίγο πιο συχνά απ' ότι θα έπρεπε
Θα υπερβάλλω μόνο στα κομμάτια μου

Ελπίζω να μην γίνω ποτέ η έμπνευσή σου

Είπες με ένα δισταγμό συμφώνησα νωχελικά
Όταν σε κοιτάζω βλέπω πως έχουμε όντως κοινά
Και ας μην έχω ιδέα από πιάνο και γαλλικά
Και είναι βράδια σαν κάποια που άδεια και αν ήταν γεμίσανε
Αφού τα μάτια μου τα μάτια σου αντικρύσανε
Δεν έχω γράψει πιο ρηχά ποτέ
Και δεν ξέρω αν ντρέπονται ή χαίρονται για αυτό όσοι με γνωρίσανε
Όμως τις σκέψεις που κάνω δεν τις ελέγχω
Και αφιλτράριστα τις λέω ξέρω πως ίσως να φταίω
Φοβάμαι πως σε χάνω πριν γίνεις δικιά μου καν
Ο μεγαλύτερος μου φόβος που δεν λέω

Μακάρι να ήταν όλα τόσο απλά

Της καρδιάς μου διάλυσα τα κλειδιά
Ώστε μέσα της να μπούνε λίγοι
Σ'αγαπώ και το ξέρεις μα είμαι αλλού πια
Γιατί κάποιος εκεί έξω έχει αντικλείδι
Και μόνο αυτός έχει τρόπο για αυτό πίσω και τους δυο πρέπει να σας αφήσω
Με πληγώνει όταν τους άλλους πληγώνω
Μα για μένα μόνο μια φορά θα πρέπει να ζήσω

Καριόλες γυναίκες