Wiesz, miła moja, że dom mój odwieczny
Był mi obroną i czymś jeszcze więcej
Był jak schron w burzy, dobry i bezpieczny
Dom nieświadomy, niemal niemowlęcy

Nie ma już miejsca na nic, prócz na ciebie
Pełni się przestrzeń, rozwiewają ściany
I w tej znaglonej, słodkiej bezpotrzebie
Dom się nachwiewa wirem krwi pijany, pijany

I oto weszłaś z miłości darem
Jak z maków skwarnych płomiennym naręczem
Zadrżał dom zakołatał sercem starym
I po sufitach porozwieszał tęcze

Nie ma już miejsca na nic prócz na ciebie
Pełni się przestrzeń rozwiewają ściany
I w tej znaglonej słodkiej bezpotrzebie
Dom się nachwiewa wirem krwi pijany pijany

Nie ma już miejsca na nic, prócz na ciebie
Pełni się przestrzeń rozwiewają ściany
I w tej znaglonej, słodkiej bezpotrzebie
Dom się nachwiewa wirem krwi pijany pijany

Nie ma już miejsca