Niemand kent meer kungfu
Ze struint neffe onze kroeg, zo net veur sluit, mètter pink zoekt ze uitgedrukte peuken uit.
Een kootje is genadig, twee is puur geluk.
Nè in dè bakken, moar veur op dè op dè stoep.
Ze zeet 'ge kennie meer parkeren veur ut huis.
Pliesie schrijft doar bonnen uit, veur meer dan vijfhonderd euro.
En ek heb veul volk zien goan, kapot zien goan doaroan
en ik ken veul volk, moar

werk maar voor die centen, werk maar voor die centen.

Niemand kent meer kungfu.
Het is ook geen voetbal.

Soms het ze hoar manke, lanke vriend mee.
Eij het un maand getoured mè Jackie Chan, in dè USA.
Nou schreeuwt 'm veur ut café dattum over drie maanden goat speulen bij PSV.
Links veur.

Das beter veur zunne benen.
En over zunne zoon. Blond ventje van een meter twee. Da mog mee op tour vannum.
'geweldig!' vontum, die Jackie toch.

Eij had echt ut talent van zun pa.
Nu looptum nog steeds stage bij um, doar in dè USA.

Werk maar voor die centen, werk maar voor die centen.

Niemand kent kung-fu.
Het is ook geen voetbal.

En als ut cafévolk lachend op huis oangaot,
stoan dè vrouw en dè lanke manke ut volk op te wachten veur de stoep op de stoep,
maar nu moet zij blijven staan, aan de rand om te vragen veur un bietje klein.
Ut volk mè dè letste slok in dè hand,
kitst op zun ouwe skoenen,
zeggen da zun wijf ut leer moet likken, moet boenen, da ze moeten zoenen voor die paar
centen,

Dus werk maar voor die centen, werk maar voor die centen.

Niemand kent meer kungfu.