Ja składam się z części niespójnych przeczących sobie nawzajem
Jedna mówi chcę stąd wyjść druga mówi ja zostaje
Wiem że to jest męczące nie tylko dla mnie lecz dla tych którzy ze mną przebywają
Mówią nie mogę znieść tych twoich humorów i zmian pewnie racje mają

Bo we mnie jest orkiestra która grać razem nie daje rady
Jedna część zadowolona przyjmuje z pokorą wszystkie zmiany
Druga na to pieprzę ja nie nadążam wysiadam
Czasami więc zdarza się że nie wiem czego chcę

Jedna część mówi jest tak dobrze druga jest tak źle
Tyle sprzecznych myśli by czas pozszywać i wyciąć to co złe niczym chirurg wycina wyrostek
Patzrę czasami na moje dłonie lewa młoda jakby wiecznie wypoczęta
Prawa pomarszczona spocona i wiecznie napięta
Jak sytuacje w których wychodzi złość bo wygrywa z tą drugą stroną
Wypowiadam wtedy słowa które bolą

Ona mówi usiądź wygodnie ja polepię i zlepię w jedną część
Tu muszę naderwać tu muszę zszyć byś mógł we mnie odtąd żyć
Ona mówi usiądź wygodnie ja polepię i zlepię w jedną część
Tu muszę naderwać tu muszę zszyć byś mógł we mnie odtąd żyć

Więc jestem jeden czy jest nas dwóch
Rozmawiam ze sobą siedząc na kanapie i nie ma nici porozumienia
Już wiem dlaczego moja twarz tak szybko się zmienia
Jest nas dwóch dwoje czy troje

Bo niczym w kalendarzu daty tak szybko zmieniają się moje nastroje
Ty pytasz co jest? Co jest
A trzeba mnie złożyć od nowa część po części jak klocki
Pozszywać do kupy bo na razie chce zarzucić nogi na stół

I nie robić nic i tylko czekać aż ta druga część przyniesie mi zakupy
Lecz nie mogę rozerwać się choćbym bardzo chciał jedna część chce leżeć druga namawiabym wstał
Jedna chce spać a druga robi wszystko bym nocy się bał
Ktoś mi mówi wczoraj że widział mnie w mieście jak gadam sam do siebie
Ja odpowiadam że wypuszczam z gęby różne odgłosy
Najpierw mowię idę tam a później nie nie idę
Ja mam dosyć

Ona mówi usiądź wygodnie ja polepię i zlepie w jedną część
Tu muszę naderwać tu muszę zszyć byś mógł we mnie odtąd żyć
Ona mówi usiądź wygodnie ja polepię i zlepię w jedną część
Tu muszę naderwać tu muszę zszyć byś mógł we mnie odtąd żyć

Tyle sprzecznych zdań przeczących sobie nawzajem
Wypowiadam w tak krótkim czasie
Nie dowiesz się co myślę przyglądając się mej mimice ona nie zdradzi nic nie nie zdradzi nic
Jest mnie dwóch może trzech tylko ty możesz temu zaradzić

Poukładaj mnie kawałek po kawałeczku poukładaj mnie proszę
Bo taki podzielony na części jestem zupełnie do niczego poskładaj tak jak dziecko składa klocki lego
Jeden do drugiego drugi do trzeciego a wtedy usiąde wygodnie w fotelu zakładając nogi na stół
I polepiony solidnie by nigdy nie było takiej siły która znów pozdzieli mnie na pół

Będę się czuł jak nowonarodzony jak z zarzutów oczyszczony sam z sobą pogodzony
Stanę przed Tobą o tak od dołu do góry przez Ciebie polepiony
Ja się nie zmienię więc poukładaj mnie a ja zapuszczę w tobie korzenie

Ona mówi usiądź wygodnie ja polepię i zlepię w jedną część
Tu muszę naderwać tu muszę zszyć byś mógł we mnie odtąd żyć
Ona mówi usiądź wygodnie ja polepię i zlepię w jedną część
Tu muszę naderwać tu muszę zszyć byś mógł we mnie odtąd żyć