Πόσο χωρίζει το κενό μου από τη θέση μου
Η πόλη αυτή είναι τόσο πικρή όσο κι γεύση μου
Πετώ στο χάραμα αναμνήσεις στη φωτιά μα ζούνε μέσα μου
Στοιχειώνουν και μολύνουν κάθε σκέψη μου
Πετώ στη γέννα μου
Δε νιώθουνε το πόσο αληθινά κρατώ τη πένα μου
Κάτι κυλά στη φλέβα μου είμαι στη μέρα μου στη νέα μέρα μου
Και καταστρέφω μέχρι χτες ήμουν τόσο κοντά στο τέλος μου

Ναι μπαίνω στο Aθήνα συνοδία μου στην πτώση μου βροχή
Από το νεφέλωμα του χάους μες στη λίθινη εποχή
Η νύχτα δεν τελειώνει είμαι έκλειψη ολική
Είμαι μουσική να την ακούν και να πετούν διπολικοί
Ό,τι χάθηκε στη Γη βρήκε τη θέση του στον κόσμο
Το σώμα σου είναι η μόνη φυλακή
Σ' αυτόν τον τόπο Θεός δεν εμφανίστηκε ποτέ σε πρώτο χρόνο
Κι εμείς μόνοι χαμένοι και τυφλοί
Σ' ένα σύμπαν που μονο θάνατος
Αντιληπτός και δεδομένος από όλους εξαιρουμένως
Δεν τραγουδά στη γη μου κάνεις είναι τόσο κοντά στο τέλος
Κι ανασαίνουνε τις συγκεκριμένες και μοναδικές ανάσες ντροπής
Πόσο για νίκη διψούν μισοπεθαμένοι αστοί
Όλο το μίσος μου ανατέλλει πριν το τέλος να 'ρθει
Έως την καταστροφή γινόμαστε ένα. Μα τι
Δαγκώσαμε από τον λωτό δεν επιστρέφει κανείς
Μέσα στον πάγο είναι η καρδιά μου νιώθω
Ίσως και τίποτα πια πέρα από θυμό και πόνο
Μέσα στον πάγο είναι η καρδιά μου νιώθω
Μέσα στον πάγο είναι η καρδιά μου νιώθω

Πόσο χωρίζει το κενό μου από τη θέση μου
Η πόλη αυτή είναι τόσο πικρή όσο κι γεύση μου
Πετώ στο χάραμα αναμνήσεις στη φωτιά μα ζούνε μέσα μου
Στοιχειώνουν και μολύνουν κάθε σκέψη μου
Πετώ στη γέννα μου
Δε νιώθουνε το πόσο αληθινά κρατώ τη πένα μου
Κάτι κυλά στη φλέβα μου είμαι στη μέρα μου στη νέα μέρα μου
Και καταστρέφω μέχρι χτες ήμουν τόσο κοντά στο τέλος μου

Είμαι κρυφός ο στίχος μου περίεργος τύπος
Είμαι τη μία είναι ήρεμος κι από την άλλη ξίφος
Άκουσα για την αγάπη μα με πότισαν μίσος
Κι ίσως ποτέ να μη γυρίσω πίσω
Όταν ανοιξαμε τα μάτια μου λέει ήταν όλα μωβ
Στη γύρα το ξημέρωμα κάτω απ' το βουνό
Με ξέρουν όλοι
Φτύνω τον πόνο κάτω απ' την Ακρόπολη και πίνω Johnny
Γύρω γύρω απ' την πανσέληνο σαν τις ευχές
Στο σκοτεινό μου κεφάλι φωτίζει όλες τις εποχές
Έφερα βόλτα το πλανήτη μας χιλιάδες φορές
Έχω γυρίσει κι έχω αφήσει δέκα χιλιάδες πληγές
Ανάσαινα και γύρισα από τ' άστρα τα μεσάνυχτα
Φέρω τη στάμπα από το διάστημα
Πετράλωνα τη γύρα μας στα σύννεφα και πίσω μετά
Αυτή είν' η νύχτα που δεν παίζει να βάλεις άκρη μ' εμάς

Πόσο χωρίζει το κενό μου από τη θέση μου
Η πόλη αυτή είναι τόσο πικρή όσο κι γεύση μου
Πετώ στο χάραμα αναμνήσεις στη φωτιά μα ζούνε μέσα μου
Στοιχειώνουν και μολύνουν κάθε σκέψη μου
Πετώ στη γέννα μου
Δε νιώθουνε το πόσο αληθινά κρατώ τη πένα μου
Κάτι κυλά στη φλέβα μου είμαι στη μέρα μου στη νέα μέρα μου
Και καταστρέφω μέχρι χτες ήμουν τόσο κοντά στο τέλος μου

Πόσο χωρίζει το κενό μου από τη θέση μου
Η πόλη αυτή είναι τόσο πικρή όσο κι γεύση μου
Πετώ στο χάραμα αναμνήσεις στη φωτιά μα ζούνε μέσα μου
Στοιχειώνουν και μολύνουν κάθε σκέψη μου
Πετώ στη γέννα μου
Δε νιώθουνε το πόσο αληθινά κρατώ τη πένα μου
Κάτι κυλά στη φλέβα μου είμαι στη μέρα μου στη νέα μέρα μου
Και καταστρέφω μέχρι χτες ήμουν τόσο κοντά στο τέλος μου