Στίχοι:
θανάσης Μακρυκώστας
Μουσική: Ξένια Μακρυκώστα

Απόψε πάλι μόνος μου γυρίζω στο κρεβάτι
και προσπαθώ να κοιμηθώ χωρίς να σε σκεφτώ
μα είναι η νύχτα δύσκολη και δεν τσακίζω μάτι
φοβάμαι πως κι απόψε εγώ δε θ'αποκοιμηθώ.

Το κουρασμένο στήθος μου, βαρύ σαν κόντρα μπάσο
τα πονεμένα μου πλευρά, σπασμένα πλήκτρα πιάνου
της μοναξιάς μου η μουσική, ένα θλιμμένο φάλτσο
και ο βοριάς, ένα βιολί κάποιου τρελού τσιγγάνου.
R
Κι εσύ περνάς και χάνεσαι σαν μια οπτασία
μ'ένα γλυκό χαμόγελο, φρικτά τυραννικό
της νύχτας είσαι ο επίλογος σε αυτή την τυραννία
γιατί δεν έπαψα ποτέ, ποτέ να σ'αγαπώ.

Η μουσική της μοναξιάς, έχει το όνομά σου
μια όπερα ατέλειωτης αγάπης και οργής
που με πονά αφάνταστα το φώς και η σκιά σου
η τελευταία πράξη, η πράξη της φυγής.