Hegalak, aizkorarekin moztu dizkidate.
Bihotza, labanaz zulatu didate.
Zulo beltz sakon baten dut burua,
jaustearen eta altxatzearen legean.

Zugaz denbora pasatzean
naizen moduan onartzen naiz,
Nire portaerak ulertzea,
bizitzari zentzua emotea.

Nire dudak, denborak argitzen dituelako.
Arrazoia, denborak ematen duelako.
Zulo beltz sakon baten dut burua,
baina zutik jaustea da helburua.

Zugaz denbora pasatzean
naizen moduan onartzen naiz,
Nire portaerak ulertzea,
bizitzari zentzua emotea.

Argi dago buruak eta bihotzak bat egin behar dutela,
Baina ez da batere erreza, ez da
gizarteak finkatuta dituen
esterotipoei aurre egitea.

Robotak gara, sentimendurik ez edukitzeko hezituak,
ondo pasatzeko emozio hori kenduta.
Zer gara orain ba,er gara?
Marrazki bizigabeak?

Agian berandu konturatu gara, baina hobe berandu konturatzea
inoiz garrantzirik ez emotea baino,
kartzela hontan bizitzeko prest ez egotea,
norabide bat bilatzea.

Zer gara? Hegalik gabeko txoriak?
Edo askatasunaren bila doazen arimak?
Promesa faltsuetan ez jausteko, ondokoen mesedeetan ez egoteko, sistemaren atzaparretan ez jausteko.

Libre izan, libre hegan, libre bizi, libre hil.
Inork ezin zaitu lotu, maitatu maite duzun hori
ta gorrotatu mintzen zaitun hori,
katerik gabeko bizitza bat edukitzeko.

Ta bai, agian, bizitzen ari zarena ez da
merezi duzun hori, oztopo asko daude bidean,
baina aurrera egiteko beharrari
kasu egin.

Zugaz denbora pasatzean
naizen moduan onartzen naiz,
Nire portaerak ulertzea,
bizitzari zentzua emotea.