Wśród kuglarzy żył raz pewien klown
Który smutkiem swojej twarzy grał
W cyrku żył niby król grał tysiąc ról
I zawsze bis wołał tłum

Gdy wśród rozjarzonych świateł biegł
Każdym swoim gestem wzbudzał śmiech
Zręczny był z niego mim z iluzji żył
Lwa zmieniał w pchłę w parę chwil

Każdy w sobie ma trochę z klowna który gra
Tylko w tym cała rzecz by nie zagrać się na śmierć

Kiedy wreszcie w wozie siadał sam
I ze szminki umył białą twarz
Wtedy się śmiał do łez
Bo zdarza się że własna twarz wzbudza śmiech

Bowiem scena z życiem splata się
Trzeba z tym pogodzić się lub nie
Sława przytłacza nas jak złoty garb
Jak znaleźć w tym szczęścia garść

Każdy w sobie ma trochę z klowna który gra
Tylko w tym cała rzecz by nie zagrać się na śmierć