Υμνώ το σώμα που υψώνεται σαν μίσχος
Σώμα γυναίκας που γοργά ή νωχελικά κινείται
Που ανθίζει και τον χειμώνα ακόμα
Που αλλάζει όσα νεκρώνουν κύτταρά του.

Υμνώ το πρόσωπο που η ομορφιά του σε θαμπώνει
Το πρόσωπο με τ' ατίθασα μαλλιά του.
Υμνώ το πρόσωπο που η ομορφιά το εγκαταλείπει
Ή τρομαγμένη κρύβεται στο βάθος των ματιών.

Υμνώ το σώμα το κουρασμένο της γυναίκας
Το λυγισμένο απ' τον μόχθο κάθε μέρας
Το φυραμένο, με στεγνωμένους τους χυμούς
Το σώμα που το απειλεί η ακινησία

Υμνώ τα πόδια που δεν αγγίζουν λες τη γη
Σαν να ήσανε αέρινα, τις γάμπες σαν σπαθιά
Που σκίζουνε στα δυο το πιο βαθύ σκοτάδι
Τα ασυμβίβαστα γόνατα και τους γλυπτούς μηρούς.