Het daget in den Oosten,
Het lichet overal
Hoe luttel weet mijn liefken,
Waar dat ik henen zal!
Och, warent al mijn vrienden,
Die mijn vijanden zijn,
Ik voerdeu uiten lande,
Mijn lief, mijn minnekijn!
Tot waar, zoudt gij mij voeren,
Stout ridder wel gemeid?
Ik ligge in mijn liefs armkens,
Met grooter waardigheid.
Ligt gij in uw liefs armen?
Bilo! gij en zegt niet waar:
Gaat henen ter linde groene,
Verslaegen zoo ligt hij daar.
Dat meisken nam haren mantel
Ende zij ging eenen gang
Al tot der linde groene,
Daar zij den dooden vand.
Och ligt gij hier verslaegen,
Versmoord al in uw bloed!
Dat heeft gedaan uw roemen
Ende uw hooge moed.
Och ligt gij hier verslaegen,
Die mij te troosten plag!
Wat hebt gij mij gelaten
Zoo menigen droeven dag!