Γεννημένος το πρωί φθινόπωρο του '83
Μεγάλωσα μ' αγάπη κι ελκύστικα απ' τη βία
Στο ρέμα στο Χαλάνδρι στη μεγάλη συνοικία
Στην αγκάθινη αγκαλιά σου με πιάνει ασφυξία
Και κάπως έτσι σκότωσα τον ρομαντισμό
Και κάπως είχα ξεχάσει τι θα πει αγαπώ
Και κάπως έτσι νόμιζες πως ξέρω μόνο να μισώ
Ξέρω πως μόνο αν μ' αγαπήσω θα 'ρθει τ' άλλο μου μισό
Κοίτα πώς ίπταμαι πάνω απ' τα σύννεφα σαν σκόνη
Στα εφήβικα μου χρόνια γροθιές ματωμένες χιόνι
Η ψυχή μου κομμάτια χίλια μα ποτέ δεν ήταν πιόνι
Ξένοι μεταξύ μας ξένοι πάντοτε μαζί και μόνοι
Κι αν γελάς γέλα δυνατά και ραγίσε το κρύο
Υπάρχεις για 'σένα αληθινά όταν μπορείς να ζείς για δύο
Προχωράς όταν στα παλιά μπορείς να πείς αντίο
Σαν τις άσπρες γραμμές που αφήνει το πλοίο

Έχω μάθει με πείσμα ν' αναζητώ τη λύση
Έχω μάθει να κάνω υπομονή για ό,τι αξίζει
Έχω μάθει να πηγαίνω κόντρα σ' ό,τι με λυγίζει
Έχω μάθει πως μέσα απ' τα συντρίμμια λουλούδι ανθίζει

Πεθαμένος σ' ένα θολωμένο σούρουπο του Απρίλη
Στη γιορτή μου μ' έναν αδερφό μαζί ήρθε μια μνήμη
Τη χειρότερή μου νύχτα να με σώσει ήρθε εκείνη
Είχε ξανθά μαλλιά βελούδινο βλέμμα κι έφερε ασήμι
Κι έχω χτύπο στην καρδιά μου απ' το χειρότερό μου βράδυ
Ευλογία που 'ρθε τότε να με βγάλει απ' το σκοτάδι
Στην καρδιά σημάδι σφαίρα καρφωμένη στο κεφάλι
Κι ακόμα το βλέμμα του παππού με κάνει ατσάλι
Καντε πίσω Σιατίτσας Γιώργος τ' όνομά μου
Και λέγε ό,τι θες εγώ σου γράφω απ' την καρδιά μου
Κι είμαι παιδί σπαθί αν σεβαστείς τον κώδικά μου
Μα και σπαθί αιχμηρό αν παίξεις με τα αισθηματά μου
Να 'μαι στο τώρα ζωντανός και κάνω βήματα προς την Άκρη
Στα 33 μου χρόνια αγάπη μίσος γέλιο δάκρυ
Προχωράω σταθερά κι αφήνω στίγματα στον χάρτη
Συναισθήματα που ανοίξαν δρόμους για την Ιθάκη
Θέλει κόπο θέλει τρόπο θέλει και δουλειά πολλή
Θέλει βόμβες να βάζεις βαθιά όπου νιώσεις ενοχή
Όπου νιώσεις τη σκιά που ακολουθεί την εποχή
Αυτό το κενό στα μάτια σου τα μάτια μου μισεί
Έτσι είναι οι άνθρωποι φοβούνται ό,τι τους ακουμπάει
Πονάει η ζωή προς τ' όμορφο απ' τ' άσχημο όταν πάει
Μα τ' όμορφο είναι ο σκοπός κι αξίζει ό,τι τραβάει
Μαζί του θαύμα σαν τη γυναίκα όταν γεννάει

Έχω μάθει με πείσμα ν' αναζητώ τη λύση
Έχω μάθει να κάνω υπομονή για ό,τι αξίζει
Έχω μάθει να πηγαίνω κόντρα σ' ό,τι με λυγίζει
Έχω μάθει πως μέσα απ' τα συντρίμμια λουλούδι ανθίζει