ทุกครั้งที่ฉันคิดถึงเธอ
ฉันรู้สึกเหมือนถูกยิงทะลุด้วยสายฟ้าสีน้ำเงิน
มันไม่ใช่ปัญหาของฉัน
แต่มันเป็นปัญหาที่ฉันพบ
การใช้ชีวิตที่ฉันไม่สามารถทิ้งไปได้
แต่ไม่มีประโยชน์ที่จะบอกฉัน
ปัญญาของคนโง่ไม่สามารถทำให้คุณเป็นอิสระได้
แต่นั่นคือวิธีที่มันเป็น
และมันคือสิ่งที่ไม่มีใครรู้
ทุกวันความสับสนของฉันก็เพิ่มขึ้น

ทุกครั้งที่ฉันเห็นเธอล้มลง
ฉันก็คุกเข่าลงและสวดมนต์
ฉันรอคอยช่วงเวลาสุดท้ายนั้น
เธอพูดคำที่ฉันพูดไม่ได้

ฉันรู้สึกดีและรู้สึกสบาย
ฉันรู้สึกเหมือนไม่ควรรู้สึกแบบนี้
ทุกครั้งที่ฉันรู้สึกแบบนี้
ฉันไม่รู้จะพูดอะไร
ทำไมเราไม่เป็นตัวของตัวเองเหมือนเมื่อวาน
ฉันไม่แน่ใจว่านี่หมายความว่าอย่างไร
ฉันไม่คิดว่าเธอเป็นอย่างที่เธอดูเหมือน
ฉันยอมรับกับตัวเอง
ว่าถ้าฉันทำร้ายคนอื่น
แล้วฉันจะไม่มีวันเห็นว่าเราควรจะเป็นอย่างไร

ทุกครั้งที่ฉันเห็นเธอล้มลง
ฉันก็คุกเข่าลงและสวดมนต์
ฉันรอคอยช่วงเวลาสุดท้ายนั้น
เธอพูดคำที่ฉันพูดไม่ได้

อา อา อา อา อา อา อา อา อา อา อา อา
อา อา อา อา อา อา อา อา อา อา อา อา
อา อา อา อา อา อา อา อา อา อา อา อา
(ทุกครั้งที่ฉันเห็นเธอล้มลง
ฉันก็คุกเข่าลงและสวดมนต์
ฉันรอคอยช่วงเวลาสุดท้ายนั้น
เธอพูดคำที่ฉันพูดไม่ได้
ทุกครั้งที่ฉันเห็นเธอล้มลง
ฉันก็คุกเข่าลงและสวดมนต์
ฉันรอคอยช่วงเวลาสุดท้ายนั้น
เธอพูดคำที่ฉันพูดไม่ได้)
ทุกครั้งที่ฉันเห็นเธอล้มลง
ฉันก็คุกเข่าลงและสวดมนต์
ฉันรอคอยช่วงเวลาสุดท้ายนั้น
เธอพูดคำที่ฉันพูดไม่ได้

VIEW ORIGINAL LYRICS