ต้องใช้ชีวิตเพื่อให้ดวงตาแห่งความเกลียดชัง
เปล่งประกายอีกครั้งหรือไม่
ห้าร้อยปีเหมือนเจลิกไนต์
ได้ระเบิดพวกเราทั้งหมดไปนรก (ไปนรก)
ผู้ช่วยให้รอดพักผ่อนขณะเราตายบนไม้กางเขนของเขา
ถูกลืม, เสรีภาพของเราเผาไหม้
คนเลี้ยงแกะได้นำลูกแกะของเขาหลงทาง
ไปยังพวกที่มีอคติและปืน

ต้องใช้ชีวิตเพื่อให้ดวงตาแห่งความเกลียดชัง
เปล่งประกายอีกครั้งหรือไม่
เพราะเราพบว่าตัวเองอยู่ในความยุ่งเหยิงเดิมๆ
ร้องเพลงกล่อมเด็กเมา

ฉันเฝ้าดูและจ้องมองขณะที่ดวงตาของโรซิน
เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มขึ้น
และกระสุนกับมือปืนโกหก
ในเซลล์ที่เปื้อนเลือดและไร้ความกล้า
เราต้องอดอาหารจากเศษอาหารจากนานมาแล้วหรือ
ผ่านลูกกรงที่คนเหล่านี้ทำจากเหล็ก
มันเป็นสิ่งใหญ่หรือเล็กที่เราต่อสู้
คุกเข่าจิตสำนึกที่ได้รับพรให้ฆ่า

ต้องใช้ชีวิตเพื่อให้ดวงตาแห่งความเกลียดชัง
เปล่งประกายอีกครั้งหรือไม่
เพราะเราพบว่าตัวเองอยู่ในความยุ่งเหยิงเดิมๆ
ร้องเพลงกล่อมเด็กเมา

อา, แต่มันอาจเป็นวิธีที่คุณถูกสอน
อา, แต่มันอาจเป็นวิธีที่เราต่อสู้
แต่รอยยิ้มไม่เคยยิ้มโดยไม่มีน้ำตาเริ่มต้น
เพราะแต่ละจูบคือการร้องไห้ที่เราทุกคนสูญเสีย
แม้ไม่มีอะไรเหลือให้ได้มา
แต่สำหรับบันชีที่ขโมยหลุมศพ
เพราะเราพบว่าตัวเองอยู่ในความยุ่งเหยิงเดิมๆ
ร้องเพลงกล่อมเด็กเมา
ตกลง

ฉันนั่งและคิดถึงใบหน้าที่ผ่านมา
เหมือนความทรงจำที่ดูเหมือนจะจางหายไป
ไม่มีสีเหลือแต่ขาวดำ
และเร็วๆ นี้จะกลายเป็นสีเทาทั้งหมด
แต่เงาอาจลุกขึ้นเดินอีกครั้ง
ด้วยบทเรียนที่เรียนรู้จริงๆ
เมื่อดอกไม้บานในหัวใจของเราแต่ละคน
จะเต้นเป็นเปลวไฟใหม่ (เปลวไฟที่พบ)

ต้องใช้ชีวิตเพื่อให้ดวงตาแห่งความเกลียดชัง
เปล่งประกายอีกครั้งหรือไม่
เพราะเราพบว่าตัวเองอยู่ในความยุ่งเหยิงเดิมๆ
ร้องเพลงกล่อมเด็กเมา

เพราะเราพบว่าตัวเองอยู่ในความยุ่งเหยิงเดิมๆ
ร้องเพลงกล่อมเด็กเมา, ร้องเพลงกล่อมเด็กเมา

VIEW ORIGINAL LYRICS