ฉันไม่ใช่คนที่นี่ ฉันชอบปารีส
แต่บ่อยครั้งฉันต้องต่อสู้เมื่อมันทำหน้าเบื่อหน่าย ยิ้ม
มันจริงที่นี่ คุณไม่มีเวลา
ที่จะพูดคุยกับผู้คน แม้เมื่อคุณอยู่คนเดียว ลืมไปเถอะ

ทะเลอยู่ที่ไหน ท้องฟ้าของฉันในโพรวองซ์และผู้คนที่ไม่ทำตัวมากมาย
ฉันทิ้งไว้ข้างหลัง ปีวัยเด็กของฉันและเพลงที่พ่อฉันเล่นให้ฟัง

บนทางเท้าผมเปียก โดยฝนเหมือนทุกเช้า
ฉันเห็นมันผ่านไป ฉันปล่อยให้ความทรงจำของฉันพูดเหมือนทำนองเพลง
และฉันชอบที่จะจำได้ว่าที่นั่นดวงอาทิตย์ส่องแสง
เมื่อเมืองหลวงในฤดูร้อน ทำให้ฉันลำบาก กลายเป็นศัตรู

ฉันไม่ใช่คนที่นี่ แต่เมื่อทุกอย่างเป็นสีเทา
ตอนนี้ฉันก็ทำหน้าเบื่อหน่าย ยิ้ม
มันจริงที่นี่ ฉันไม่มีเวลาที่จะใช้เวลา ชีวิตเป็นจิ๊กซอว์
ฉันไม่ได้ยินเสียงทะเล สำเนียงที่ร้องเพลงและลมมิสทราลที่ท้าทายประสาท
ฉันทิ้งไว้ข้างหลัง ปีแห่งความขี้เกียจของฉันที่ปารีส ฉันมีงานต้องทำเสมอ

บนทางเท้าผมเปียก โดยฝนเหมือนทุกเช้า
ฉันเห็นมันผ่านไป ฉันปล่อยให้ความทรงจำของฉันพูดเหมือนทำนองเพลง
และฉันชอบที่จะจำได้ว่าที่นั่นดวงอาทิตย์ส่องแสง
เมื่อเมืองหลวงในฤดูร้อน ทำให้ฉันลำบาก กลายเป็นศัตรู

ไม่ใช่คนที่นี่จริงๆ ไม่ใช่คนที่นั่นจริงๆ
บอกฉันทีว่าฉันเป็นใคร นิดหน่อยที่นี่และยังคงอยู่ที่นั่น
บนทางเท้าผมเปียก โดยฝนเหมือนทุกเช้า
ฉันเห็นมันผ่านไป ฉันปล่อยให้ความทรงจำของฉันพูดเหมือนทำนองเพลง

บนทางเท้าผมเปียก โดยฝนเหมือนทุกเช้า
ฉันเห็นมันผ่านไป ฉันปล่อยให้ความทรงจำของฉันพูดเหมือนทำนองเพลง
และฉันชอบที่จะจำได้ว่าที่นั่นดวงอาทิตย์ส่องแสง
เมื่อเมืองหลวงในฤดูร้อน ทำให้ฉันลำบาก กลายเป็นศัตรู

VIEW ORIGINAL LYRICS