ท้องฟ้าต่ำหม่นหมอง ไร้รสชาติ
และไม่มีอะไรส่องแสงในฟ้า
บนถนนใหญ่ก้าวเดินอย่างรวดเร็ว
ผู้คนเดินผ่านไปอย่างไม่สนใจ
และฉันเดินไปด้วยหัวว่างเปล่า
สั่นสะท้านจากความหนาว
แขนขาหนักอึ้ง
โค้งหลังลง หน้าซีด
และหัวใจฉันเต้น
ด้วยจังหวะหนักแน่น

ฉันอยู่ในความยากจน
ฉันทนไม่ไหวแล้ว
ฉันอยากนอน
ฉันไม่มีที่พักแล้ว
หัวใจฉันว่างเปล่า
มือฉันหยาบกร้าน
ฉันอยู่ในความยากจน
ฉันทนไม่ไหวแล้ว

ฉันไม่กล้าอยู่ในแสงไฟ
ผู้คนมองฉันด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น
และในหมอก ไฟถนน
หัวเราะด้วยตาเล็กๆ ของพวกมัน
ต้องเคยชินกับความยากจน
มันไม่ได้เรียนรู้ได้ง่ายๆ
ในทันที
ฉันกลัวเสียง กลัวลมที่พัด
ฉันกลัวผู้คน
ฉันกลัวทุกอย่าง

ฉันอยู่ในความยากจน
ฉันทนไม่ไหวแล้ว
ฉันอยากนอน
ฉันไม่มีที่พักแล้ว
หัวใจฉันว่างเปล่า
มือฉันหยาบกร้าน
ฉันอยู่ในความยากจน
ฉันทนไม่ไหวแล้ว

ฉันหยุดพักหน่อย ขาหนักอึ้ง
ชายคนหนึ่งเข้ามาใกล้
เพราะมันมืด
ฉันกล้ายื่นมือออกไป
อา ฉันช่างโง่เขลา
เขาคิดว่าฉันเป็นหญิงขายบริการ
และในคืนฉันจากไปอย่างถูกสาป
โดยไม่รู้ว่าก้าวเดินไปทางไหน
ด้วยความโกรธในใจ ฉันเดินเร็วขึ้น
ดูสิ น้ำที่ไหลอยู่ข้างล่างนั้น

มันกระทบ
เบาๆ เบาๆ
มันกระทบในหัวฉัน
ฮอป!
ในน้ำ!
มันจะเป็นยังไง!

VIEW ORIGINAL LYRICS