เธออยู่หลังกระจกมองออกไปข้างนอก
ตามแสงระยิบระยับของทางเท้า
และผู้คนก็ละลายหายไปในยามเย็น
แม่ของเธอสูงปานกลาง ฝันปานกลาง
ที่กระพริบตาเหมือนอูฐ
และไม่ยอมแพ้และไม่หวัง
พุ่มไม้หนามพี่ชายของเธอ
ที่คิดบนเล็บนิ้วมือ
นั่งนิ่งด้วยท่าทางเหมือนต้ม
พ่อของเธอมือของคนงานตลอดชีวิต
ที่หัวเราะและใบหน้าของเขาแตก
ซีดจากทีวี
เธอรีบเร่งที่จะมีชีวิตบางอย่าง
และทุกอย่างก็เป็นความทรงจำที่เก่าแล้ว
และตอนนี้โฆษณา

เธอและความต้องการของเธอที่ถูกขวดไว้
ตาเหมือนรูของกุญแจ
และความกังวลที่เจ็บปวดใต้หิมะขาว
พ่อของเธอรอเรือเสมอ
นักกายกรรมบนเส้นด้ายของอดีต
และทานอาหารเย็นกับสเต็กที่เหนื่อยล้า
พี่ชายของเธอเป็นเครื่องเล่นแผ่นเสียงที่พัง
แม่น้ำของความคิดที่หลบหนี
สะท้อนในช้อนและทำปากเบี้ยว
แม่ของเธอซ่อมแซมริ้วรอยบางอย่าง
และคำถามของความหวาน
ที่นำมาวางบนโต๊ะและจากไป
เธอซ่อนอยู่ในความขมขื่น
ทำเป็นว่าโลกเป็นที่ที่ดี
และตอนนี้โฆษณา

แต่วันไหนก็เหมือนทุกวัน
และทุกเย็นก็เหมือนทุกเย็น
และเย็นนี้ก็เหมือนกับเย็นอื่นๆ
ที่นั่งข้างๆ
และไม่มีอะไรกลับมา
ไม่มีความสุขและไม่มีไม้ขีดไฟ
เพื่อจุดไฟให้ทุกอย่าง

เธอในหลังเล็กๆ ของนก
ที่โค้งและเห็นความกังวล
ของวันพรุ่งนี้และปีน้อยๆ ของเธอ

พ่อของเธอถูกรามกราม
เหมือนชุบแป้งในเครา
บุหรี่ในปากและเขาพูดรอบๆ
แม่ของเธอที่ตื่นเป็นช่วงๆ และเขย่า
ฝุ่นของวัน
ไม่มีคนและไม่มีข่าว
พี่ชายโง่ของเธอที่ผลัก
หัวใจของเธอที่พลิกเหมือนกระเป๋าว่าง
และตอนนี้โฆษณา

วันนี้เกือบเป็นศตวรรษของความเบื่อ
ที่กลายเป็นพรุ่งนี้และหลังจากนั้น
และในอีกยี่สิบปีข้างหน้า
ลูกของความหวัง
เพื่อช่วงเวลาหนึ่งของความสุข
ในเมืองของเสาอากาศและท้องฟ้า
และแสงสีเทาของห้อง

และกลางคืนตกลงมาเหมือนผ้า
เพื่อดับตาและทีวี
และเธออยู่หลังกระจกมองออกไปข้างนอก

VIEW ORIGINAL LYRICS