เอาล่ะ ผู้พิพากษามองลงมา ให้ฉันสี่สิบวัน
แทนที่จะเป็นค่าปรับที่ฉันจ่ายไม่ได้
บอกว่า "เดินให้ตรง เดี๋ยวก็ได้กลับบ้าน
ข้ามเส้นนี้ไป คุณจะต้องดูแลตัวเอง"

สี่สิบวันของปืนลูกซองและรั้วลวดหนาม
สี่สิบคืนที่จะนั่งฟัง
รถไฟเที่ยงคืนไปเมมฟิส

เอาล่ะ ตอนนี้ เสียงหวีดหวิวเมื่อพระอาทิตย์ขึ้น
ลุกขึ้นมา ปิดปากให้สนิท
กินอาหารเช้าบนพื้น
ทำงานอย่างหนักจนพระอาทิตย์ตก

สี่สิบวันของปืนลูกซองและรั้วลวดหนาม
สี่สิบคืนที่จะนั่งฟัง
รถไฟเที่ยงคืนไปเมมฟิส

เอาล่ะ ตอนนี้ สิบสำหรับคณะลูกขุน สิบสำหรับผู้พิพากษา
อีกยี่สิบเพื่อให้ลืมความแค้นของฉัน
เมื่อฉันถึงสามสิบเก้า
นั่นคือวันที่ยาวนานที่สุดในใจของนักโทษ

สี่สิบวันของปืนลูกซองและรั้วลวดหนาม
สี่สิบคืนที่จะนั่งฟัง
รถไฟเที่ยงคืนไปเมมฟิส

รถไฟเที่ยงคืนไปเมมฟิส

รถไฟเที่ยงคืนไปเมมฟิส

โอ้ รถไฟเที่ยงคืนไปเมมฟิส

VIEW ORIGINAL LYRICS