เราถูกสร้างขึ้นด้วย (?) ความเจ็บปวด, เราถูกสร้างขึ้น
ประชาชนชาวเรอูนียงถูกสร้างขึ้นด้วยการเป็นทาส, ถูกสร้างขึ้นด้วยการเป็นแรงงาน
ถูกสร้างขึ้นด้วยความรักด้วย, ถูกสร้างขึ้นด้วยความทุกข์, มันคือการครอบงำ
เราคือลูกของการข่มขืน, ลูกของความรัก
คือลูกของการต่อต้าน, คือลูกของการกบฏ
และฉันยังคงประหลาดใจเสมอด้วยชีวิต, ด้วยการมีชีวิต
ดังนั้นสำหรับฉันมันสำคัญ
เล่าเรื่องคนที่มีชีวิตด้วยความเจ็บปวด
แต่สิ่งที่เราสร้างขึ้นด้วย

เรอูนียงเราสร้างขึ้นสิ่งหนึ่งที่-
อันตราย, ในความหมายที่แข็งแกร่ง, (?)
เราสร้างสิ่งหนึ่งด้วยกัน
แต่เราเป็นลูกของผู้ครอบงำกับผู้ถูกครอบงำ
ลูกของการเป็นทาสกับการเป็นทาส
ทาส, ดังนั้น-
เมื่อฉันไปทำงานในไร่ฉันปลูกอาหารของฉัน
ฉันปลูกข้าวโพด
ฉันปลูกข้าวโพดของฉันแต่ต้องแบ่งข้าวโพดของฉันกับมด
เพราะข้าวโพดหวาน, หวาน
และมดชอบหวาน
และฉันก็ชอบหวานด้วย, ดังนั้น
เราต้องแบ่งปันดินนี้, ธรรมชาตินี้
เราหาที่ของเรา, แต่ละคนมีที่ของเขา
สำคัญที่รู้สึกถึงดิน, รู้สึกถึงมนุษยชาติ

มันเต้นอยู่เสมอ, มันอยู่เสมอ (?)
มันเหมือนกับว่าเสรีภาพไม่มี, ไม่มีเสรีภาพมาถึงและสวัสดี
และมันทำงานเสมอไม่จริง
ไม่ว่าสถานการณ์ใด, ไม่ว่าเรื่องราวใด
เสมอต้องต่อสู้ใหม่
มันคือต่อสู้ใหม่, สุดท้ายคือรดน้ำใหม่
ต้นไม้ที่คุณปลูก
ปลูกในใจของคนดังนั้นต้องรดน้ำมัน
ต้องดูแลมัน, ต้องตัดมัน, ต้อง-
ใช่, ต้องรู้จักนำมัน
มันไม่เคยจบ
แต่นั่นคือชีวิต, ชีวิตเป็นแบบนั้น

VIEW ORIGINAL LYRICS