ปล่อยเวลาให้ล่วงเลยผ่าน ใจดวงนี้ที่มืดมน
เหมือนเช่นคนหลงทาง ไม่เห็นทางจะออกไป

จนได้มาพบใครคนหนึ่ง เปลี่ยนมุมมองที่เลวร้าย
โลกที่มีเธออยู่ แสนงดงามเกินบรรยาย

กี่ค่ำคืนที่ดูเงียบงัน
จักรวาลที่กว้างเกินไป
ฉันไม่กลัวสิ่งใดเมื่อเรามีกัน

ได้มีเธอดั่งความฝัน ฉันไม่กลัวความเหน็บหนาว
ฤดูกาลใด ฉันก็ไม่หวั่น หากมีเธอข้างกาย
ฝนโปรยปรายไม่อ่อนล้า รุ้งเบาบางช่างสดใส
ฤดูกาลใด ฉันก็ไม่หวั่น แค่มีเธอตรงนี้ไม่กลัวอะไร

เพิ่งเข้าใจความอบอุ่นเมื่อเธอนั้นสวมกอด
ใจที่มันเคยปวด ๆ มีเธอช่วยคลายออก
ลบล้างพรุ่งนี้ที่ตัวฉันเคยคิดไว้
คิดมาเท่าไรไม่เหมือนเดิม

กี่ค่ำคืนที่ดูเงียบงัน
จักรวาลที่กว้างเกินไป
ฉันไม่กลัวสิ่งใดเมื่อเรามีกัน

ได้มีเธอดั่งความฝัน ฉันไม่กลัวความเหน็บหนาว
ฤดูกาลใด ฉันก็ไม่หวั่น หากมีเธอข้างกาย
ฝนโปรยปรายไม่อ่อนล้า รุ้งเบาบางช่างสดใส
ฤดูกาลใด ฉันก็ไม่หวั่น แค่มีเธอตรงนี้ไม่กลัวอะไร

(ดั่งดอกไม้ที่ฉันเฝ้ารอเนิ่นนาน บทเพลงรักที่ฟังซึ้งตรึงใจ)
ฤดูกาลใด ฉันก็ไม่หวั่น หากมีเธอข้างกาย
(บทกวีของฉันแค่เพียงผู้เดียว ไม่อาจยอมให้ใครเข้ามาแทน)
ฤดูกาลใด ฉันก็ไม่หวั่น
อยากให้อยู่ตรงนี้ด้วยกันนาน ๆ