Był sobie świat jeden jedyny
Złożony z tysięcy słów
Zaczynał się w dłoniach dziewczyny
A kończył gdzieś u jej stóp

Był sobie świat dobrze schowany
W kieszonce płaszcza écru
Czekał na cud na jakieś zmiany
Na uchylone gdzieś drzwi

Był sobie świat w którem nie było nic
Prócz naiwności wypchniętej za drzwi
I kliku łez trzymanych skrycie
Zwłaszcza o świcie

Był sobie świat w którym poznały się
Dwie przeciwności drogi dwie
Jedna z nich była pełna zwycięstw
A druga miała na imię życie

Był sobie świat karmazynowy
W szklanej butelce na dnie
Miał kilka rys innymi słowy
Troszeczkę rozpadał się

Był sobie świat rozplanowany
W metrach w sekundach w potrzebach
Lecz tonął znów w rozczarowanych
Oczach patrzących wciąż w stronę nieba

Był sobie świat w którem nie było nic
Prócz naiwności wypchniętej za drzwi
I kliku łez trzymanych skrycie
Zwłaszcza o świcie

Był sobie świat w którym poznały się
Dwie przeciwności drogi dwie
Jedna z nich była pełna nadziei
Druga szeptała że nic się nie zmieni

Był sobie świat w którem nie było nic
Prócz naiwności wypchniętej za drzwi
I kliku łez trzymanych skrycie
Zwłaszcza o świcie

Był sobie świat w którym poznały się
Dwie przeciwności drogi dwie
Jedna z nich była pełna zwycięstw
A druga miała na imię życie