Raz w pewnym mieście gdzieś
Żył malarz który zwodził czas
Wiecznie młody był
Mijały setki dni
Ci co go znali zmarli już
A on ciągle żył

Wiecznie młody był

Dziwili ludzie się
Bo świat się wkoło zmieniał wciąż
A ten człowiek nie
Nie wiedział o tym nikt
Że na poddaszu gdzie miał dom
Tajemnica tkwi

Stworzył swój autoportret
Wypowiedział słowa te
By przez cały czas
On za niego
Starzał się

Zaczął działać czar portretu
Obraz drgnął i zaczął żyć
Odtąd malarz już
Bezustannie
Młodym był

Na jednym z balów stu
Napotkał panią swoich snów
I zakochał się
Nie wyszło z tego nic jej czas przeminął
Został sam piękny tak jak był

Został sam na zawsze obcy
Ciągle obok życia scen
I zrozumiał że
Nieśmiertelność znaczy śmierć

I od tej pory wszystkie dni
Zaczęły jeszcze wolniej biec
Cudowny czar co wstrzymał czas
W bezsensu trwanie zmienił się
I pewnej nocy malarz wstał
Decyzję podjął wreszcie tą
Odsłonił autoportret swój
I bez wahania spalił go

Spalił go spalił go spalił go