เห้ย เห้ย เห้ย

เอ่ยปากสั่งตามความเคยชิน
อยากจะอิ่มโดยไม่ต้องคิด
ธรรมดาเกินไปสักหน่อย
ก็ไม่แปลกอะไรสักนิด
คิดมากวุ่นวายยุ่งยากอยู่ไย

ตักใส่ปากให้ท้องมันอิ่ม
กินเพื่ออยู่มันก็แค่นี้
ดูเมนูก็แล้วยังไง
เราก็สั่งอย่างเดิมอยู่ดี
เช็คบิล เก็บตังค์ เสียเงิน
ไม่เท่าไรมันดีจะตาย

คนธรรมดาอยู่แบบเดินดิน
ทำไมของกินต้องหรูต้องไฮ
แค่ผัดกะเพราพิเศษไข่ดาว
ก็ดีเท่าไรจะยากทำไม

ความสุขเล็กเล็กแค่อิ่มน้อยน้อย
อร่อยข้างทางไม่รบกวนใคร
แค่ผัดกะเพราพิเศษไข่ดาว
ก็จบเรื่องราวอิ่มแล้วก็เดินก็ต่อสู้ไป โว้

เห้ย เห้ย เห้ย

ราชการหรือขายแรงงาน
พยาบาล หนุ่มสาว office
เป็นคุณครู กระเป๋ารถเมล์
จะเป็นใครก็หนึ่งชีวิต
ยากจน มั่งมี ขอเพียง
แค่คิดดีไม่คดโกงใคร

คนธรรมดาอยู่แบบเดินดิน
ทำไมของกินต้องหรูต้องไฮ
แค่ผัดกะเพราพิเศษไข่ดาว
ก็ดีเท่าไรจะยากทำไม

ความสุขเล็กเล็กแค่อิ่มน้อยน้อย
อร่อยข้างทางไม่รบกวนใคร
แค่ผัดกะเพราพิเศษไข่ดาว
ก็จบเรื่องราวอิ่มแล้วก็เดินก็ต่อสู้ไป โว้

คนธรรมดาอยู่แบบเดินดิน
ทำไมของกินต้องหรูต้องไฮ
แค่ผัดกะเพราพิเศษไข่ดาว
ก็ดีเท่าไรจะยากทำไม

ความสุขเล็กเล็กแค่อิ่มน้อยน้อย
อร่อยข้างทางไม่รบกวนใคร
แค่ผัดกะเพราพิเศษไข่ดาว
ก็จบเรื่องราวอิ่มแล้วก็เดินก็ต่อสู้ไป

เห้ย เห้ย เห้ย