Para san pa ba ang luha mo sayong mga mata,
Wala ding magpupunas pag agos sa yong mukha.
Bakit laging ganito? Tanong mo ng nagtataka,
Baka dalangin ko't tanong pumila pa sa lumikha.

Tanging unan lang ang may alam ng aking hinaing,
Sa mundong to pag dumaing tila mahina ang tingin.
Kaya ang pagkimkim na lang ang syang naisip mong gawin,
Putangina hanggang kelan ko ba to kayang tiisin?

Walang pwedeng pagsabihan, kung kelan at kanino?
Baka lang mahusgahan o matawanan ng kung sino.
Kung minsan ay mahina, nakatawa't agresibo,
Kinubli sa halakhakan ang dinadalang motibo.

Na wakasan ko kaya para matapos ng lahat,
O takasan ko na lang teka loob ko ba'y sapat?
Sa mga peke na ngiti ang tunay ay hindi bakat,
Kung walang makikinig para saan maging tapat?

Alak ang takbuhan, usok ang kakwentuhan,
Yung tao sa salamin ay di mapagkatiwalaan.
Bilanggo na din sa pinaka-malawak na kulungan,
Na kahit na kaylan ay di ko magawang takasan.

Ngunit gusto kong malaman mong di ka nag-iisa,
Marami tayong kakampi wag ka matakot mag-isa.
Pupwede mo kong masabihan ng iyong nadarama,
Baka sakaling masagip kita gamit itong kanta.

Walang mali maging mahina, at magmukmok sa sulok,
Malalakas lang ang may kaya na lumaban sa pagsubok
Damahin mo ang hapdi, parang karayom kung tumurok.
Ang luha ay kaylangan sa preseso ng paghilom.

Itaas ang mo mukha, ngumiti ka at lumaban,
Ito aking panyo at ang pisnge mo ay punasan.
Bibigat lang yan uli kapag hindi mo binitawan,
Tumayo ka't banggitin DASAL ito sa kada laban.
Amen!